Çevre ve Kent Hukuku Komisyonu Bülteni Sayı 4

48 TBB Çevre ve Kent Hukuku Komisyonu BÜLTEN NİSAN 2021 ülkeler iklim için karbon yoğunluğu düşük sektörlere doğru yapısal bir dönüşüm gerçekleştirecekler- dir. Dördüncü olarak tüm ülkelere iklim değişikliği politikaları, emisyon bilgileri, kapasite geliştirme, finans vb. konularda raporlama yükümlülüğü getirilmiştir. Daha önceki BMİDÇS Ek-1 listesindeki ül- keler için zorunlu olan bu raporlama, artık tüm ülkeler için zorunlu olmuştur. Paris Anlaşması Nisan 2016’da imzaya açılmış ve Kasım 2016’da yürürlüğe girmiştir (UNFCCC, 2020b). Paris Anlaşmasıyla bu yüzyılın sonuna dek sıcaklık artışının 2°C altında tutulmasını hedeflemektedir. Paris Anlaşmasında iklim değişikliğiyle mücadele sorumlulukları gelişmiş ve gelişmekte olan ülkeler arasında paylaştırıl- mış; ancak Anlaşmada hangi ülkelerin gelişmiş veya gelişmekte olduğu belirtilmemiştir. Türkiye, Paris Anlaşması müzakere sürecinde ADP altında gerçekleştirilen 2020 sonrası iklim de- ğişikliği müzakerelerine BMİDÇS altında Ek-1 ülkesi olarak katılmaya devam etmiştir. Türkiye, iklim değişikliği ana politika ve stratejisi olarak ‘Türkiye gelişmekte olan bir ülkedir’ ve gelişmiş ülkeler gibi taahhüt alamaz uygulamaya devam etmiştir. BMİDÇS’nin iklim değişikliği için ana sözleşme olması nedeniyle yeni anlaşmada olası uyuşmazlıklarda BMİDÇS’ye atıfta bulunulmaktadır. Bu ger- çeği Türkiye tecrübe etmiştir. Bu nedenle Türkiye, önemli değişikliklerde her seferinde gelişmiş/ gelişmekte olan ülke ayrımını talep etmiştir 3 . Örneğin Türkiye gelişmekte olan ülkelerin faydalan- dığı NAMA 4 ve Yeşil İklim Fonu ’ndan yararlanamamıştır. Diğer taraftan, Türkiye’nin diğer ülkelere finansman sağlama riski Paris Anlaşması ile ortaya çıkmıştır. Türkiye’nin başta en az gelişmiş ülkeler ve küçük ada devletleri olmak üzere BMİDÇS altında Ek-dışı ülkeler için finans ve teknoloji transferi sağlama taahhüdüyle karşı karşıya kalma durumu vardır. Her ne kadar BMİDÇS altında finansman ve